Το χρυσόψαρο

Μας έκαναν δώρο ένα χρυσόψαρο, τον περισσότερο καιρό είναι θλιμμένο. Μερικές φορές έρχεται προς το μέρος μου, στην άκρη της γυάλας κι ανοιγοκλείνει το λυπημένο στόμα του, σα να θέλει κάτι να μου πει. Το στόμα του είναι έτσι: ( 
Σκέφτομαι πως αν όντως δεν έχει μνήμη, τότε δεν θα έπρεπε να έχει και ψυχολογικές διακυμάνσεις, αλλά είναι στιγμές που φαίνεται ζωηρό και χαρούμενο. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Η σιωπή είναι χρυσόψαρο. 

Μιλήσαμε τόσο πολύ για την επανάσταση που γδάρθηκε ο λαιμός μας, σκόρπισαν οι φωνές. Μιλήσαμε τόσο πολύ που κουραστήκαμε και είναι σαν όλα να έχουν γίνει και όλα να τα έχουμε ζήσει, τα όπλα βάρυναν στα αγύμναστα χέρια μας καθώς αφήνουμε τα δακτυλικά μας αποτυπώματα στων πλήκτρων τις σκανδάλες και ανοιγοκλείνουμε το στόμα άλαλοι, σαν χρυσόψαρα.